कसले बुझ्ने ? 'अमेरीकाको ग्रिनकार्ड पाएकोलाई भन्दा खाडी गएकालाई देश र घरको मायाँ धेरै लाग्छ'

Posted on: 20 Jul, 2016

त्यसो त मान्छे आफ्नो जीवनकालको एक खण्डमा साहित्यकार पक्का बन्छ । या गजल लेखोस् या त कबिता या त गित नै कसैलाई सुनाओस्/नसुनाओस्, पहिले-पहिले लेखेर नोटबुक दराजका कुनामा राख्थे आजकल जसो-तसो सामाजिक सञ्जाल ब्लकमा आफ्ना भावना पोख्छन् र बुझ्नेले बुझ्छन् पनि । हुन त मान्छे शुखमा भन्दा दु:खमा धेरै भावनामा बग्छ, धेरै रचना दु:खमै निस्कन्छन् । देश छोडेपछी भाषाको झनै धेरै मायाँ लाग्छ आफ्नो भाषामा लेखेको केहि देखिहालियो भने पनि मन सार्है रमाएर आउँछ  । 

म यू.ए.ई आएको लगभग चार बर्ष पुग्न लाग्यो । यो चार बर्षको अबधिमा रोजि-रोटीमै बढी भुलियो । जिन्दगीका कुनै दिन, दिनमा २/३ वटा गजल फुर्ने मनमा एउटा गजल फुर्न पनि गार्हो हुन थाल्यो । थोरै मान्छे रहरले र धेरै मान्छे बाध्यताले छिर्ने ठाउँ हो प्रदेश । असली जिन्दगीको असलि रंग देखिन्छ, प्रदेसिए पछी । हुन त मान्छेलाई जति गरे पनि सन्तुष्टी हुँदैन देशमा हुँदा बिदेशिने हतार, बिदेशमा हुँदा घर फर्किने हतार, तर पनि यस्तै-यस्तै गर्दे चलिरहन्छ प्रदेशी जिन्दगी । ‘२ बर्ष भन्दा ज्यान गएनी बस्दिन’ भन्दै यहाँ आएको हर्के दाई २० बर्ष हुँदा पनि अब “यो चाही मेरो अन्तिम भीषा हो भाई, रिन्यू गर्दिन” भन्दै गरेको भेटिन्छ फेरि अर्को दुई बर्ष पछाडी पनि त्यसै भन्दै गरेको भेटिंदा नौलो मान्नु पर्दैन । 


केही समयदेखी यू.ए.ई.मा भएका नेपालीलाई एउटै गाँठोमा बाँध्नु पर्छ भनेर लागीपरेको “नेपाली समुदाय यू.ए.ई”.ले गत शुक्रबार भानु जयन्तिको अवसर पारेर श्रष्टा सम्मेलनको आयोजना गरेको थियो । मेरो पनि सहभागि हुने मौका मिल्यो । निकै बर्षको अन्तरालमा यसरी साहित्यिक समारोहमा हराउँदा अनुभव हुन्थ्यो - श्रस्टाप्रतिको देशको मायाँ आमाले पकाएर दिएको गुन्द्रुक र ढिडोको मायाँ ।

हामीले खाडिलाई त्यति माया गर्दैनौँ । खाडिमा जाने मान्छे भनेका नपढेका अन्त जान नसकेर अड्केका या यस्तै-यस्तै भन्ने मान्यता अझै पनि छ, हाम्रो समाजमा । मेरो छोरा जापान, मेरो छोरा बेलायत, या अमेरिकामा छ भन्दा जुन गर्ब र सान हुन्छ, एउटा बाबुलाई त्यति नै सान मेरो छोरा साउदी, कतार, या दुबाईमा छ भन्दा हुन्न होला । सायद अमेरीकामा ग्रिनकार्ड पाएको छोरालाई भन्दा खाडिमा केही बर्ष पसिना बेच्न गएको छोरालाई देश र घरको मायाँ धेरै लाग्छ भन्ने कसले बुझ्ने ? ग्रिन कार्ड पाएको छोरा फर्किन्छ फर्किन्न थाहा हुँदैन तर खाडीमा गएको छोराको अन्तिम गन्तब्य आफ्नै देश हो । त्यहि भएर अनलाईनमा देश-विकास भएन भनेर गुनासो गर्ने सबैभन्दा धेरै खाडिवाला नै हुन्छन् । देशको चिन्ता यिनैलाई धेरै हुन्छ । यो पढिरहँदा कसैलाई लाग्दो हो “त्यसो भए आँफूहरु आएर बनाउनु पर्यो नि देश ।“ एउटा युवा बिदेशबाट अब म फर्किन्न भनेर देश जान्छ । केही गर्न खोज्छ, बिदेशमा हुँदा जम्मा गरेको पैसा सक्छ र फेरी तिनैसँगै काम गरेका साथीलाई म्यासेज पठाउँछ । “ओई ल न यार एउटा काम खोज्नु पर्यो यहाँ त केही पनि नहुने भो”। किन यस्तो ?

निकै धेरै श्रष्टाहरुलाई रचना सुन्ने र सुनाउने मौकाको मेलोमेसो मिलाउने नेपाली समुदाय यू.ए.ई र बिदुर जि प्रति आभारी छु यहाँहरुले गर्न लाग्नुभएको चेलिलाई दर खुवाउने काम होस् या मिर्गौला पिडितलाई सहयोग गर्ने अभियान होस् सबै सँधै सफल रहुन् शफलताको कामना गर्छू । 

- आर्.पी. सिर्जन
अज्मान, यू.ए.ई.

(लेखक स्यांग्जा जिल्लाका हुन्)


यस बिषयमा तपाइको प्रतिक्रिया...!