जाडोमा थाङ्गनाभित्र घुर्सिँदाको अानन्द : दुःखीको थाङ्नु (समसामयिक कविता )

Posted on: 03 Dec, 2016

“कविगुरु” यज्ञप्रसाद सुवेदी

पेटाङ्गे हरमा थोत्रो कछाडको छैन आसन ।

खुर्पेटो पेटमा बाँध्ने घरमा छैन रासन ।।

अर्काले लाएको देख्दा आँखा पल्टाई हेरने ।

अरुले खाएको देख्दा ज्यूराले स्वाद फेरने ।।



बिहान बेलुकी फेरी दिनभरी गाउँ डुलदा ।

अर्काको चालचलन हेरी सित्तैमा आफू भूलदा ।।

हेर्दछु यो मेरो देह सुहाउँदैन कतै पनि ।

घोरिएर म संझन्छु रात्रीको थाउनु अनि ।।


भरि होस् अथवा पेट भोकै रात परेपनि ।

पस्दछु थाउना भित्र प्राण दाता तँ होस् भनी ।।

गुन्द्रिमाथि स्ति फेरि थाउनु ओढँदा जसै ।

आनन्द हुन्छ यो देह तातेर घूर्सँदा तसै ।।


थाउनु ओढदा खेरी जाडो भोक् सब मेटिने ।

मसक्क मै निदाउँदा बा जीबा सब भेटिने ।।

सपना देखदा खेरी रमाइलो रम झम ।

पुर्खा मेरा मेरा कति ताते तँ थाङ्नालाई नमो नम ः ।।


थाउनाभित्र खुम्चिदा न टण्टा न त काम क्यै ।

न नाङ्गो देखिने देह न बेइज्जत न त नाम क्यै ।।

टपक्क टपक्क टाप मार्दामा शिरदेखि पैताला सम्म ।

हुना तातो हुने हो र तँ थाङनालाई नमो नमः ।।


बाउ बाजेहरुका भोटा गाँसिइकन थाउनु भइस् ।

भाग्य ठूलो हुँदा मेरो पालो सम्म पनि रहिस् ।।

पुस्तौँ पुस्ता रही मेरा छोरा नाती तताउनु ।

नमस्कार सदा गर्छु प्राणदाता तँ थाउनु ।।


हे प्यारा ! थाउना तेरा टाला छन् देहमा कति ।

जति टाल्यो त्यति तातो हुँदै जान्छन् उतिउति ।।

थाउनु दुःखीको देव रक्षा गर्दछ देहको ।

पुषे जाडो पनि जान्छ थाउना भित्र पस्छ जो ।।


तनक्क तन्कँदा खेरी थाङनामा पाउ अल्झने ।

सबेरै ब्यूँझि फाल्दामा एक घडी तक बल्झने ।।

कहिले म अतासिन्थेँ बालकाल छँदा पनि ।

तथापि छ नमस्कार प्राण दाता तँ होस् भनि ।।


थाङ्नाकै छ बढी माया देहको बरु मान्दिन ।

कम्बल, राडि, कश्मीरा आदि भन्न म जान्दिन ।।

आज सम्म पनि ओढेँ अझै कति म ओढ्दछु ।

सहश्र होस् है थाङ्ना तैँलाई हात जोड्दछु ।।

यो कविता २०२७ सालमा प्रकाशित कविको द्वितीय कृति कल्पना सङ्ग्रह भाग २ बाट साभार गरिएको हो । तत्कालीन समयमा धवलागिरी अञ्चल क्षेत्रमा निकै चर्चामा रहेको यो कविता अहिले पनि उत्तिकै सान्दर्भिक रहेको छ ।





यस बिषयमा तपाइको प्रतिक्रिया...!