– “कविगुरु” यज्ञप्रसाद सुवेदी
पेटाङ्गे हरमा थोत्रो कछाडको छैन आसन ।
खुरपेटो पेटमा बाँध्ने घरमा छैन राशन ।।
अर्काले खाएको देख्दा आँखा पल्टाई हेरने ।
अरुले लाएको देख्दा ज्यूराले स्वाद फेरने ।।
।१।
विहान बेलुकी फेरी दिन भरी गाउँ डुलदा ।
अर्काको चालचलन हेरी सित्तैमा आफू भूलदा ।।
हेर्दछ देह यो मेरो सुहाउँदैन कतै पनि ।
घोरिएर संझन्छु रात्रकिो थाउनु अनि ।।
।२।
भरी होस् अथवा पेट भोकै रात परे पनि ।
पस्दछु थाउनाभित्र प्राणदाता तँ होस् भनी ।।
गुन्द्रीमाथि सुती फेरि थाउनु ओढदा जसै ।
आनन्द हुन्छ यो देह तातेर घुँरदा तसै ।।
।३।
थाउनु ओढदा खेरी जाडो भोक सब मेटिने ।
मसक्क भै निदाउँदा बा जीब सब भेटिने ।।
सपना देखदा खेरी रमाइलो उति रमझम ।
पुर्खा मेरा कति ताते तँ थाउनालाई नमो नम ः ।।
।४।
थाउनाभित्र खुम्चिदा न टण्टा न त काम क्यै ।
न नाङ्गो देखिने देह न बेइज्जत नाम क्यै ।।
टपक्क टाप मार्दामा शिरदेखि पैतालासम्म ।
हुना तातो हुने हो र तँ थाउनालाई नमो नम : ।।
।५।
बाउ बाजेहरुका भोटा गाँसिइ थाउनु भइस् ।
भाग्य ठूलो हुँदा मेरो पालो सम्म पनि रहिस् ।।
पुस्तौं पुस्ता रही मेरा छोरा नाति तताउनु ।
नमस्कार सदा गर्छु प्राणदाता तँ थाउनु ।।
।६।
हे प्यारा थाउना तेरा टाल्हा छन् देहमा कति ।
जति टाल्यो त्यति तातो हुँदै जान्छस् उतिउति ।।
थाउनु दुःखीको देव रक्षा गर्दंछ देहको ।
पुषे जाडो पनि जान्छ जाउना भित्र पस्छ जो ।।
।७।
तनक्क तन्कँदा खेरी थाउनुमा पाउ अल्झिने ।
सबेरै ब्यूँझी फाल्दामा एक घडि तक बल्झिने ।।
कहिले म अतालिन्थें बालकाल छँदा पनि ।
तथापि छ नमस्कार प्राणदाता तँ होस् भनी ।।
।८।
थाउनाकै छ बढी माया देहको बरु मान्दिन ।
कम्बल, फाइबर, पश्मीना आदि भन्न जान्दिन ।।
आज सम्म पनि ओढें अझै कति म ओढ्दछु ।
सहश्र होस् है थाउनु तँलाई हात जोड्दछु ।।
।९।
कल्पना सङ्ग्रह द्वितीय भाग (२०२७ साल) बाट साभार कविता
यस बिषयमा तपाइको प्रतिक्रिया...!