चौतारीमा नीरु आएपछि छाएको खुशीयाली

Posted on: 28 Jan, 2017

सास । माघ १५, बर्दिया । 

९ वर्षकी कन्याको पाउको जल खाएर मर्ने धोको भएकाले नीरुको कक्षा ३ मा पढ्दै गर्दा विवाह गरिदिएका थिए घरपरिवारका सदस्यहरुले, जवकि उनलाई विवाहको अर्थ, परिभाषा अनि उद्देश्य नै थाहा भएको हुँदैन, होस् पनि त कसरी ? तर आज तिनै नीरु एक्कासी गुलरियाको कोटही मन्दिर परिसरमा रहेको स्वामीको बोटको चौतारीमा आउँदा सबैमा खुशीयाली छाएको छ ।


प्रसङ्ग बर्दियाली श्रष्टा कथाकार रमेशचन्द्र ज्ञवालीको पहिलो लघुकथा सङ्ग्रह ‘नीरु’ को लोकार्पणको हो । सामाजिक यथार्थता बोकेको प्रगतिवादी धारबाट लेखिएका बाह«ओटा लघुकथाहरु समेटिएको कृति ‘नीरु’ को आज लोकार्पण गरिएको हो । 

कृतिको लोकार्पण गर्नुहुँदै बर्दियाली साहित्य समाजका संस्थापक अध्यक्ष एवम् बबई बहुमुखी क्याम्पसका प्राध्यापक राजेन्द्र प्रसाद धितालले यो कृतिले सामाजिक यथार्थ बोलेको हुनाले यसको महत्व पछि अझै बढेर जाने र आगामी दिनमा यो कृतिलाई खोजी खोजी साहित्यका विद्यार्थीहरु शोधकार्यका लागि आउने कुरा बताउनुभयो । यसैगरी लोकार्पण गर्नुभएका अर्का प्राज्ञिक व्यक्तित्व तथा बबई बहुमुखी क्याम्पसका सहायक क्याम्पस प्रमुख हरिप्रसाद जोशीले पनि कृतिको पूर्ण सफलताको कामना गर्नुभयो ।

 

यसैगरी बर्दियाली साहित्य समाजका उपाध्यक्ष हरिहर शर्मा आचार्य, आध्यात्मिक चिन्तक पुण्य प्रसाद गौतम्, साहित्यकार तथा कवि विष्णुप्रसाद मरासिनी, साहित्यिक तथा साङ्गितीक श्रष्टा प्रभात सुवेदीले पनि कृतिको पूर्ण सफलताको कामना गर्दै आगामी दिनमा कृतिकारलाई अझै शशक्त सिर्जनाहरु ल्याउनका लागि शुभकामना दिनुभयो ।

कृतिकार रमेशचन्द्र ज्ञवालीले कृतिको सन्दर्भमा आफ्नो विचार राख्नुहुँदै आम पाठक तथा समाजबाट सल्लाह सुझाबको अपेक्षा गर्नुभयो । कोटही मन्दिर व्यवस्थापन समितिका अध्यक्ष बाबुराम आचार्यको अध्यक्षतामा सम्पन्न लोकार्पण कार्यक्रमको सहजीकरण शिक्षक मुकुन्द ज्ञवालीले गर्नुभएको थियो ।

 

प्रस्तुत छ वहाँकै कृति ‘नीरु’ मा समेटिएको शङ्का शीर्षकको यो लघुकथा तपाईहरुकै लागि :

रामे धेरै शङ्कालु प्रकृतिको मान्छे थियो । दुवै लोग्ने स्वास्नीको बीचमा माया प्रेम त थियो नै तैपनि स्वास्नकिो खुला व्यवहारले गर्दा मोरीले कतै पिठ्यु फर्काउने हो कि भन्ने डर रामेको मनमा थियो । त्यसैले उसको मन जहाँ गएपनि स्वास्नीको यादमा रहन्थ्यो । एकदिन ऊ कतैबाट घुमेर घरमा आयो । ढोका बन्द थियो । झ्याल लगाएको थियो । भित्रबाट केही आवाज आएको थियो । उसले चिन्यो त्यो बोली उसकै स्वास्नीको हो । ऊ भित्ताको नजिकै पुग्यो र भित्तामा कान लगायो र सुन्यो । स्वास्नीले भन्दै थिई “ल यो गालामा म्वाई खाउ कति माया लाग्यो ? धेरै दिन खेल्न पाएकी थिइन, आज त ल .खुब चाट !” ऊ सानो आफ्नो बाख्राको पाठोसँग मस्त खेल्दै थिई र पाठोलाई सुम्सुम्याउँदै नानाथरीका कुरा गर्दै थिई । 

उता रामे रिसले चूर थियो । त्यसले कसलाई भित्र पसालेर मात्तिएकी छे । उसले सोच्दैछ मैले भन्थेनी उसले कुन दिन मलाई छोड्छे भनेर आज नै देख्न प¥यो त्यो दिन । कति बेला निस्कन्छन् दुबैको ढाड भाँचिदिन्छु भन्दै चिरुवा दाउरो लिएर ढोकाको किनारमा बस्यो । अन्त्यमा उसले पाठोलाई भनी “तँ जा म केही बेर पछि निस्कन्छु ।” ढोकाको एउटा कप्टेरो के खुलेको थियो रिसले मुर्मुरिएको रामेले सानो पाठोलाई ठहरै पा¥यो । पछि आँखा खोल्दा त पाठो मरेको देख्यो । उता आवाज सुनेकी रामेकी स्वास्नी के हो भन्दै ढोकामा हेर्दा उसले त्यो दृश्यले जिब्रो टोकी । रामे मुन्छो निहुराएर बसिरहेको थियो । धन्न त्यो दाउरो स्वास्नीको टाउकोमा बज्रेन पहिले उ ढोका बाहिर निस्केको भए उसको नै ज्यान जाने थियो, शङ्कै शङ्कामा !!



यस बिषयमा तपाइको प्रतिक्रिया...!