खोज

कथा – यौनप्यास 

 उसासङ्गको प्रेम बिछोडपछि अशोक पागल भए । अशोक प्रायजसो घोरिएर बसिरहन्थे । लामालामा दार्ही, लामालामा जिङ्गृङ्ग परेको कपाल, फोहरी, मैलो अनि च्यातिएको कपडा उसको दैनिकी पोशाक बनिसकेको थियो । कहिले पुरानो फित्ता चुटेको चप्पल लगाएर हिड्थे भने, कहिले नाङ्गै पाउ हिड्थें ऊ । यसरी नाङ्गै पाउ हिँड्दा, ठेस् लागेर रकताम्मे भएको खुट्टाको औँलाहरूमा, झिंङ्गा भन्किएर बस्थ्यो । अनि सडकको कुनै पेटीमा बसेर, झिङ्गा धपाई बस्थे त कहिले खोन्च्याङ्-खोन्च्याङ्ग गर्दै एकोहोरो हिँडिरहेको भेटिन्थो उसलाई । 

घरिघरि आकाशतिर फर्केर, हातको औंलाभाच्दै, एक, दुई, तीन गरी मनमनै गन्थ्यो अशोक । खै के गन्थ्यो कुन्नि ऊ आकाशतिर फर्केर । कोही केटी देख्नै हुँदैनथ्यो उसले, '' उसा, काँ गाथ्यौ मलाई छाडेर । आऊ हिँड घर ।'' भन्दै च्याप्पै नारी समाउन गैहाल्थ्यो ऊ । अशोक जुनसुकै केटीलाई पनि, आफ्नै उसा देख्थियो । त्यसैले, भरखरकी युवती केटीहरू ऊ आईरहेको बाटोछाडी, परपर भएर हिड्थ्यो ऊदेखि डराएर । 

अशोकको मस्तिष्कमा, आफूमाथि भएको घट्ना र उसामाथि भएको घट्नाको दृश्य बारबार ताज भएर आइरहन्थ्यो । अशोक फेरि उही घटना सिनेमाको दृश्य झैं सम्झिन्थ्यो – सिलौटामा मसला पिसिरहेकी उसालाई एक्कासी भान्साघरबाट छ-सातजना महिलाहरूले उसको चुल्ठो बाबियो झैं समाती, घिसार्दै बाहिर आँगनमा ल्याएर, भकुरेर नीलडामे र रकताम्मे पारे । झुल्फे र मुन्द्रे केटाहरूले पनि अशोकलाई भकुर्नु भकुरेर, बेहोस् बनाए । मुन्द्रे र झुल्फे केटाहरू यसो भन्दै कुट्दै थिए – '' साला ऐ होइन तेरो गरिखाने हतियार । ऐ, केटा हो ! फोड् यस्को अण्डा ।'' 

अशोक ती घट्नाहरूको दृश्यबाट झल्यास्स झस्किन्थ्यो । फेरि उही पुरानो दृश्यमा दुब्थ्यो – आँगनको बीचको मीयो समाती उसाले आफूलाई कम्ति बचाउन खोजेकी होइनन् ती दुष्ट महिलाहरूबाट । अझै, उसाकै आफ्नै जेठो मामाले लात्तैलात्तले भकुर्दा उसा लाचार भई नयनबाट तरर आँसु झार्दै बिलौना गर्दै भन्थि – '' अशोक मलाई बचाउन । अशोक मलाई बचाउन । मलाई मार्न लाग्यो कुटेर । तिमीसङ्ग छुट्टिएर कसरी बाँच्नु म ।'' 

ऊ विवश थिए । नीलडामे र रकताम्मे भएका थिए ऊ पनि । बेलाबेलामा, अशोक पनि घिस्रीघिस्री '' उसा ! उसा ! '' भन्थे । उसाले फर्कीफर्की – '' अशोक ! अशोक ! '' भन्दा । कम्ति माया लागेर आएन उसलाई त्यतिखेर, उसाको । हेर्दाहेर्दै उसालाई, चितुवाले बाख्रा घिसारे झैं घिसार्दै लगे । ऊबाट उसा टाढाटाढा हुँदै गई । ऊ फर्कीफर्की लतारिएको शिर उठाउँदै उसलाई भन्दै थिई – '' अशोक !  अशोक ! अशोकलाई केही नगर । अशोकलाई केही नगर ।''  ऊ केवल अपाइच भएर, रकताम्मे परेर हेरिरहे, केवल हेरिरहे, उसालाई चितुवाले बाख्रा झैँ घिसार्दै लगिरहेको

 उसको परेलीहरू हुँदै बगेका आँसुका छालहरूले उसको नयनहरू जसरी धमिलो हुँदै गए, त्यसैगरी उसा पनि उसका नयनहरूबाट ओझेल हुँदैहुँदै गई । ऊ केही गर्न सक्दैन थियो र उसको वश पनि चल्दैनथ्यो । केवल पहाड्झैँ उभिईरहे ऊ बेजान् भएर । अविरल आँसु झर्ना झैँ बगिरह्यो अशोकको आँखाबाट । अशोक फेरि नराम्रो गरी झस्किन्थ्यो । 

यसरीनै ऐना टुकृए झैँ उसा अशोकको मुटुदेखि टुकृदै गई । ऊ आधा मुटुलिएर बाँच्न थाले । उसा पनि ऊसङ्ग टुकृएको आधा मुटु लिएर उतै बाले बिहे तयगरेको केटासङ्ग घरजमगरी   दिनहरू काट्न थाली । यसरी बिहे गराउँदा उसाको बाले निकम्मा कामै नलाग्ने जँडैया रोगी केटालाई आफ्नै घमण्डको कारणले, आफ्नो तीनबिघा खेत दिएर बिहे गराएका थिए । बेखबर भईँन् उसा ऊदेखि यसरी । माईती कहिल्यै आउँदै आईनन् । 

एक दिन उसले नराम्रो सपना देखेको दृश्य फेरि सम्झियो - 

एकदिन कताकता अँध्यारो सुरुङ्हुँदै, बिलकुलै कठिनसित नीलडामे आँखा, फुकेको मैलो कपाल अनि हातमा चाँदीको डब्बामा सिन्दूर बोकी अशोकनिर आई र भनि उसाले  उसलाई – '' अशोक मलाई सिन्दूर हाली, आफ्नो बनाउन ।'' 

उसले पनि उनको, उसलाई नै पर्खिरहेकी कन्सुत्लो झैं देखिने सफा सिउँदोमा सिन्दूर हाली आफ्नो बनाए । फुलैफूलले सजिएको पलङ्मा सुती सुहागरात मनाए । फेरि कता हो कता, जङ्गलको लामोनि लामो सिङ्भएको कालो अर्नाले उनीहरू दुबैजनालाई लखेट्न थाल्यो । अशोक एकातिर अनि उसा एकातिर भागी । कता हो कता उत्तरतिरबाट उर्लेर आएको धमिलो खोलाले उसालाई अशोककै आँखाको सामुन्ने बगायो । 

 उसा उसलाई हेर्दै चिच्याई रही, चिच्याई रही । ऊ डुङ्गा जस्तै बाढीमा माथिमाथि बग्दै थिई । अशोक उनलाई खोलाबाट निकाल्न भनेर उसको हात समाउन गए ।फेरि कताबाट हो, हो, लामा लामा दार्हा भएका बँदेल देखा पर्यो र खेद्न थाल्यो अशोकलाई । ऊ भाग्दै गए, बँदेलले लखेट्दै छ उसलाई, भेट्टाउला भेट्टाउला जस्तो गरी । कता हो कता, बाटो नै नभएको पहाडहरूमा भाग्दै थिए ऊ । भाग्दाभाग्दै, बँदेललाई छल्न हाम् फाले पहाड्बाटै उसले । हाम् फाल्दा  सिरिङ्ग हुँदै झसङ्ग भई ब्युँझे अशोक । 

यी सबै होसै उडाउने दृष्यहरू अशोकले ब्युँझदा देखेको थिएन । फगत सपनी थियो उसको लागि त्यो । सपनीमा त्यस्तो भयानक होसै उडाउने दृष्य देख्दा डराइरहेको थिए ऊ । असिनपसिन भएको पाए उसले आफूलाई । कसोकसो आफ्नो गुप्ताङ्गमा हातपर्दा पो, उसले आफूलाई वीर्यले लपक्कै भिजेको पाए अण्डर्बियर । ब्ल्याकबोर्डको चकले लेखेको अक्षरहरू डस्टरले मेटाए झैं त्यति सजिलो कहाँ थियो र अशोकका अतीतहरू मेटाउनलाई ।  

उसाको बा-आमा सम्पन्न परिवार थिए । तर अशोकको बा-आमा साधरण थिए । पहिले देखिनै उसा र अशोकको बाआमाको सम्बन्ध त्यतिराम्रो थिएन । उनीहरू आफ्नै-आफ्नै पर्दथिए । हाडको नाता भने थिएन उनीहरूको बीच । उसाको बा चलाख अनि धुर्त थिए भने, उसाको आमा नरवती निकै धनाढ्यकी छोरी थिई । त्यसैले पनि उनको अलि फूर्ति-फार्ति बढीनै हुन्थ्यो गाउँमा । यसै पनि, धनबहादुर के. सी. भनेपछि मान्छे अलि हच्किचिन्थ्यो ऊदेखि । गाउँमा पनि प्रशस्तै जमिन भएको । सहर र बजारमा पनि घर्जग्गा भएको । धनबहादुरको शानै बेग्लै थ्यो, त्यो गाउँमा । चुनावहरूमा पनि नेताहरूलाई पैसाले सहयोग गर्थे । त्यै भएर उसको राजनितिक पकड पनि बलियो थियो । नेताहरू पनि प्रायजसो आईरहन्थ्यो, धनबहादुरको घरमा । 

बिचरा अशोकको बा नरबहादुर के. सी. एक साधरण किसान थिए । ऊ सोझासाझा अनि खेतीबारी जोती आफ्नो गुजारा चलाउँथे । सिचाईँ थिएन, उसको खेतहरूमा लाग्ने । आकाशको भर, पानी परेको साल ठीकै उब्जा हुन्थ्यो । पानी नपरेको साल उब्जा हुँदैन थ्यो र धौँधौँ हुन्थ्यो आफ्नो परिवार धान्नलाई नरबहादुरलाई । 

तर ऊ कसैसङ्ग हात पसार्न भने जान्दैन थियो । जस्तो जे छ, आफ्नै हिसाबले चल्थ्यो ऊ गाउँमा । 'घाँटी हेरी हाड् निल्नु' पर्छ भन्ने कुरा ऊ राम्ररी जान्दथ्यो । चारभाइ छोरा अनि एक छोरीको बाउ थिए, नरबहादुर । जेठी छोरी पहिले नै बिहेगरिदिई सकेको थ्यो, बजारमा । छोरी राम्री भएकीले गतिलै घरबाट माग्न आएका थिए । जेठो छोराको पनि बिहे भैसकेको थियो । अशोक माहिलो छोरा थिए, उसको ।         

अशोकले फेरि स्कूलका दिनहरू सम्झियो - 

अशोक पढ्नमा सार्है जेहेनदार थियो र हेर्नमा पनि राम्रो एक्दमै हिस्सी परेको थियो । ऊ सबैसङ्ग मिल्थियो । ऊ पढ्दा जहिल्यै प्रथम भएर आउँथ्यो । शालीन अनि शान्त स्वाभावको थियो ऊ । झट्टै कसैसङ्ग हिलमिल् भने भैनहाल्ने खाल्को थियो ऊ । केटीहरूसङ्ग भने धेरै लजाउँ थियो ऊ । केटीहरूले बोलाई हाल्यो भने बोलिदिने, नभए ऊ आफै केटीलाई बोलाएर नजिक हुन भने कहिल्यै जान्दैन थियो ऊ । 

यही स्वभावको कारणले पनि, प्रायजसो सबैको प्यारो हुन्थियो ऊ । केटीहरू तछाड्मछाड् गर्थे अशोकसङ्ग नजिक हुनलाई । केके बहानाहरू बनाई आउँथे ऊनजिक केटीहरू । कहिले हिसाब सिक्ने बहानामा त कहिले ड्र्वाइङ्ग गरिदिनुभनी बहाना बनाएर आउँथे केटीहरू ऊ नजिक । यसरी, अरु केटीहरू आफूले मनपराएको मान्छे अशोकसङ्ग नजिँकिएको मन पर्दैनथियो उसालाई । 

अशोक ड्र्वाईङ्ग गर्नमा पनि एकदमै कुशल थिए । ऊ जस्तोसुकै जनावरको चित्र पनि बनाईहाल्थियो । मान्छेको पनि दुरूस्तै तस्बिर बनाउन जान्दथिए ऊ । कहिले केटासाथीहरू तस्बिर बनाईदिनु भनेर फोटो छोड्थिए त कहिले केटीहरू पनि आफ्नो फोटो बनाईदिनु भनी धुरुक्कै पार्थियो,  दुख दिएर उसलाई । 

तर उसा भने, अलि फरक थिई । उनी अरूले जस्तोगरी दुख दिदैनथिई उसलाई । भित्रभित्र कसरी अशोकले आफूलाई मनपराउला भनी युक्ति सोंचिरहन्थि उनी । उसा अशोकजतिको सुन्दरी नभए पनि, सिल्कीकपाल, गहुँगोरो, ठिक्ककी ज्यान, झन्डै ५'२'' उचाईँ भएकी, हिप चौडा अनि मझ्यौला खालको भोगेटेझैँ, पोटिलो वक्षस्थल उनको एक  छुट्टै  आकर्षण थियो । शृङ्गार भने खासै गर्न रुचाउँदैन थिई उनी । केवल अधरमा साइनिङ लिप्स्टिक र नयनी गाजली भएर बस्न मनपराउँथी उनी । 

उसा र अशोकको सामीप्य स्कूल निमाविदेखि बढ्दै गएको थियो । निमावि पास भैसके पछि पनि उनीहरू गौशाला बजारको हाइस्कूलमा सङ्गसङ्गै पढ्न जान्थे । उनीहरू यतिखेर कक्षा १० मा अध्यन गरिरहेका थिए । हाइस्कूल गाउँदेखि करिब ७ किलोमिटर टाढा पर्थ्यो उनीहरू पढ्ने हाइस्कूल । उनीहरू हिँडेरै जान्थ्यो हाइस्कूल  तर साथ भने कहिल्यै छुट्दैनथ्यो उनीहरूको । हाइस्कूल जाँदा, उनीहरू प्रायजसो गोरेटोबाटो प्रयोगगर्थे । त्यो गोरेटो बाटोनै झन्डै आधाघण्टाजति लाग्थ्यो उनीहरूलाई पारगर्नलाई । अनि बल्ल पो अर्को गाउँको ठूलो फराकिलो ग्र्याबल मोटर हिंड्ने सडक भेटिन्थ्यो । 

त्यहाँबाट पनि, झन्डै आधाघण्टा लाग्थ्यो हाइस्कूल पुग्न उनीहरूलाई । उनीहरू फराकिलो ग्र्याबल सडकमा आईपुगेपछि भने, अलग-अलग भएर छुट्टिएर हिंड्थे, ताकि कसैले लख नकाटोस् भनेर । अनि एकर्कामा न चिनेझैँ गरी हिँड्थ्यो न बोलीकन, स्कूल नपुगुन्जेल । 

तर वरपरका उखुँबारीमा घाँसकाट्न जाने चिनेकाजानेका बुढीहरू उनीहरूकोपछाडि कुराकाट्थे – '' लौ सकिएछ । लोप परेछ, यिनीहरूको । हैन, केटा त कलिलै पो देख्छु त । केटी छिप्पिएकी रै'छे । केटीले पो सिकाए जस्तो छ, लोप गर्न ।'' 

अर्कोले भन्थी – '' हैन, यो चितुवा नै लुक्ने जङ्गलजस्तो उँखुको घनघोर घारीमा एकेक घण्टा हराउँदा रै'छन् केटाकेटीहरू । केके गर्दो हो, गर्दो हो । कसैकसैले त, सुतेकै पनि देखेरे भन्छन् । आफूले देख्या होइन बरै । न देख्या कुरो, आ… जे सुकै होस् ।'' 

फेरि अर्कोले भन्थी – '' आ काखमा सुतेको त कत्तिले देखेरे देखेरे । केटी नै उस्ती रै'छे, कैँ नभाकी । केटा त बिचरा सोझा रै'छन् । केटी नै पात्तिएकी रै'छेनि हौ । केटा न मान्दा त,  जब्बर्जस्ति तानेर लग्ने रे, उखुँबारीतिर । घाँस गर्न आउँदा देखीकी रे माइली घर्तिनेले पनि । छ्या, मर्न नस्केको नकचरी ।''

फेरि अर्कोले भन्थी – '' कुनदिन भाँड्भैलो हुन्छ, त्यो कार्की गाउँमा । धनबहादुरले थाहा पायो भने, बिचरा सोझा नरबहादुरको बासै उठ्छ भाइ, बासै ।'' 

फेरि अर्कोले भन्थी – '' धनबहादुरको बुद्धि नभाकै हो । छिप्पेकी छोरीलाई, कुमारी राखेर, छोराको बिहे गराउन के हतार भा हो कुन्नि ।'' 

'' दाजुभाउजुकै कोठा छेउमै छरे, उसको पनि कोठा ।'' 

      '' होला, होला । रातभरि खाट् बजेको सुन्दो हो ।'' 

      '' अमिलो देखेसी, मुखमा पानी किन न आओस् ।'' 

 '' मुखमा मात्रै आए हुन्थ्योनी, काँकाँ आउँछ आउँछनि पानी ।'' 

 यसरीनै, उनीहरूको पछाडि कुरा काटेर, मजाकको बेलुन उडाईरहन्थे हावामा, त्यो गाउँका पात्तिएकी बुढीहरू । 

उसा पढ्नमा कमजोर थिई । खासगरी, म्याथ् र इङ्ग्लिसमा निकै कमजोर थिई उनी । त्यसैले पनि म्याथ् बनाउने बहानामा, उसा अशोकको घर आईरहने गर्थी । अनि अशोकले, सकेको र जानेको मदत गरिदिन्थे उसालाई । 

उसालाई कुनै रोकटोक थिएन, उनको घरबाट अशोकको घर आउनलाई । यसैपनि, उसाको घर र अशोकको घर डगर वारिपारि थियो । गाउँमा सबैलाई थाहा थियो, अशोक पढ्नमा एक जेहेनदार विद्यार्थी हो भनेर । यो कुरा उसाको बा-आमालाई पनि थाहा थियो । त्यसैले, उसा म्याथ् सिख्न जाने बहानमा घरबाट आमालाई भनेर आउनेगर्थी । उनी घन्टौं बिताएर जानेगर्थी । यसरी घण्टौं बिताएर जाने क्रममा, उसाले  आफ्नो जवानीको आगो निभाएर जाने गर्थी अशोकसङ्ग । अशोक पनि बाध्यहुन्थ्यो र उनको तिर्खा मेटाउनमा मदत गर्ने गर्थे । अगेनाछेउको सिसीमा राखेको नौनीघिउ न हो, न पग्लीरहन कहाँ सक्थ्यो र अशोक पनि । 

 उसाले आफ्नो दाजुभाउजु सुतेको कुरा प्रायजसो, अशोकलाई सबै सुनाउने गर्थी – '' हेरन, अशोक ! मेरो दाजु त अतिनै गर्छ, रातभरि घोडाचढ्छ भाउजुमाथि । आ.. र उ…  गर्छ । म त सप्पैसप्पै थाहा पाउँछु, निद्रै लाग्दैन मलाई त । क्या टेन्सन भएर आइसक्यो मलाई त । अनि म तिमीलाई सम्झन्छु । तिमी त त्यस्तो छैनौ है । छ्या …., तिमी त स्लो छौ, स्लो । साँच्चै स्लो । केटा मान्छे त यति स्लो हुनु, राम्रो होइन है ।'' 

यसरी नै, उसा उत्तेजित हुने कुराहरू सुनाएर, अशोकलाई उत्तेजित गराई, झ्याप्पै अँगाल्थी र उसको प्राईभेट् पार्ट सुम्सुमाउन थाल्थी अनि अशोकलाई ताताउँथ्यो र आफ्नो मतलबको गरम हतौडा हान्न लाउँथी ऊमाथि । अशोक फेरि झल्ल्यास्स झस्किन्थ्यो । अनि मुस्कुराउँथ्यो कताकता मीठो मानेजस्तो गरी । कताकता अमिलो मानेजस्तो गरी । 

अशोक वाक्क भैसकेका थिए, उसाको यस्ता हरकतहरूदेखि । यसरी उसा, अशोकसङ्ग म्याथ् सिख्न आएकी कुरा, अशोकका बा-आमाले पटक्कै मनपराउँदैन थिए । कतिचोटी पछि हुन आउने संकटको बारेमा उसका बा-आमाले अशोकलाई सम्झाई सकेका थिए । अशोक पनि, यी कुराहरू देखि डराउँथिए र सम्झाउथिए उसालाई । तर उसा एउटा कानले सुन्थी र अर्को कानले उडाउँथी । उनी पढाई पनि गर्थी र  जिब्रोले स्वादलिए जस्तैगरी, आफ्ना शारिरिक यौनस्वाद लिएर जाने गर्थी र भन्थी । अशोक फेरि यही घट्ना सम्झिन्थ्यो - 

 '' अशोक किन तिमी, यति संसारकै प्यारो लाग्छ मलाई । जब तिमीले मलाई छुन्छौ, तब म आफू उसाहुनुको अस्तित्व बोध हुन्छ । जब म आफू हुनुको अस्तित्वको अनुभूति गर्छु । तब कताकता, भित्र मनदेखि कामवासनाको  भोकलागेर आउँछ । त्यो भोक केवल, तिमी मेटाउन सक्छौ मलाई । किन हो किन, म सन्तुष्ट हुन्छु र तृप्त हुन्छु तिमीसङ्ग । त्यसैले, तिमी मलाई, उसा होइन अबदेखि तृप्ती भनेर बोलाऊ ।'' 

अशोक फेरि झस्किन्थ्यो झल्ल्यास्स भएर । 

साँच्चै भन्ने हो भने, उसा अशोकभन्दा ३ वर्षले एजेड् थिई । यतिखेर अशोक १६ वर्षका थिए भने, उसा १९ वर्षकी एकमस्त पाकेकी गुलियो सलिफा झैँ भएकी थिई । त्यतिखेर, गाउँघरमा अझै खुलेर छोरीजात पढाउने संस्कारको विकाश भैसकेको नहुँदा, उसा ढिलै स्कूल जोइन् गरेकी थिई । 

अशोकले फेरि सम्झिन्थ्यो ती पलहरू - 

आफू कान्छो भएकै कारणले, अशोकले जहिल्यै उसालाई  दिदी भनेर बोलाउँथियो । तर उसाले भने, कुनै साइनो लगाउँदैनथिई र नाम पनि काट्दैनथिई उसको । केवल, '' याँ आउनु, त्यो गर्नु, यो गर्नु, उ गर्नु '' जस्ता शब्दहरूले सम्बोधन गरेर बोलाउने गर्थी अशोकलाई । अशोकले भने, तपाईं नै भन्ने गर्थियो उसालाई । 

एकदिन उसाले अशोकलाई भनी – '' मलाई अबदेखि दिदी नभन्नु है ।'' 

त्यसदिनदेखि, अशोकले उसालाई केवल उसा भन्न थाले ।

एकदिन बाटोमा, अचानक उसाले आफू गर्भवती भएको कुरा सुनाई अशोकलाई । अशोकको सातोपुत्लो उड्यो । अशोक जे कुरामा डराई रहेका थिए, त्यही भो आखिरीमा । अशोकको हातखुट्टा गल्न थाले । शरीर तातेर आयो भरखरै आरनको फलाम झरिलो भई तातेजस्तै गरी । के गर्ने, कसो गर्ने भयो उसलाई । उसका आँखाहरूले, राताराता आगोको फिलिङ्गो उडेझैँ उडेको देख्न थाल्यो । पुर्पुरोमा हात राखेर खुईय्य गर्दै थुचुक्कै बसे आलीमाथि र भने उसालाई - 

 '' अब के गर्ने ?'' 

 '' ईन्डिया भाग्ने ।''

 '' अहँ, नजाने इन्डिया ।'' 

      '' घरमै बस्ने, जेहोला होला ।''  

      '' आजराति आउँछु म भागेर । भाउजुलाई सप्पैसप्पै थाहा छ । मेरो पेट्मा बसेको बच्चा तिम्रै हो भनेर । अनि मैले, तिमीसङ्ग भाग्ने कुरा पनि गरिसकेकी छु, भाउजुसङ्ग ।'' 

      यसरी, उसाले सासेस्वरमा, एकैसासमा आफ्ना कुरा सकाई । 

      अशोकले भने – '' अनि तिम्रो आमाबालाई नि ?''

      '' अहँ, दाजुलाई थाहा छ ।''

'' उफ् ! लौ बर्बादै भो ।'' 

'' केही हुन्न, तर बाआमा देखि डर छ मलाई । अहिले छुट्टिन्छु तिमीसङ्ग अनि राती सँधै तिम्रै हुन आउँदैछु ।'' 

      यति भन्दै, अशोकको गालामा दुईहातले मसार्दै मीठो चुम्बन् गरी उसाले अनि तुरुक्क दुईथोपा मायाको आँसुझारी र छुट्टिए