खोज

कात्तिक ७, काठमाडौँ | एजेन्सी | इतिहासमा कतिपय वैज्ञानिकहरू छन् जसले विज्ञानका प्रयोगहरू जनावरहरूमा होइन मानिसमा गरेका छन्। केही यस्ता घटना भएका छन्, जुन सुनेर तपाई छक्क पर्नुहुनेछ । तपाई सोच्न बाध्य हुनुहुनेछ कि वैज्ञानिकहरु यस हदसम्म जान सक्छन् ? त्यसोभए जानौं केही यस्ता प्रयोगहरू, जसलाई रोक्न धेरै देशका सरकारहरू पनि अगाडि आउनुपरेको थियो।

आत्माको तौल कति हुन्छ ?

सन् १९०७ मा अमेरिकामा डा. डंकन म्याकडोगलले आत्माको तौल नाप्ने एउटा प्रयोग गरे। यसका लागि उनले छिट्टै मर्न लागेका ६ जना बिरामी छनोट गरे । अथवा भनौं उनीहरू मर्नै लागेका थिए। ती सबैलाई तौल नाप्ने मेसिनमा सुताएर, पहिले तिनीहरूको तौल नापियो। ताकि मृत्यु पछि तुरुन्तै थाहा हुन सकोस् कि आत्माको वजन कति छ।

वास्तवमा, धार्मिक मान्यता अनुसार, यो विश्वास छ कि मृत्यु पछि हाम्रो आत्माले शरीर छोड्छ। यसका कारण डाक्टर डंकनले सोचेका थिए कि बिरामीको मृत्यु हुने बित्तिकै उसको तौल तुरुन्तै नापिन्छ। त्यसपछि त्यो तौल अघिल्लो तौलबाट घटाइनेछ। तब सजिलै थाहा हुन्छ कि आत्माको तौल कति छ।

पहिलो बिरामीको तौल २१ ग्रामले घट्यो, मृत्युपछि दोस्रो बिरामीको तौल घट्यो तर केही समयपछि उनको तौल पहिलेको जस्तै भयो । अन्य दुई बिरामीको तौल पनि घट्यो तर केही समयपछि दुवैको तौल पहिलेको तुलनामा अलि बढ्यो । मेसिन जडान गर्ने क्रममा एक बिरामीको मृत्यु भएको थियो । जसका कारण उनको तौल यकिन हुन सकेको छैन ।

मृत्यु पछि अन्तिम बिरामीको वजनमा कुनै परिवर्तन भएको छैन। तर एक मिनेटपछि उनको तौल २८ ग्रामले घट्यो । यस प्रयोगमा सबैको तौल भिन्नताका कारण आत्मा जस्तो कुनै कुरा हुन्छ भन्ने कुरा प्रमाणित हुन सकेन ।

पछि वैज्ञानिकले मृत्युपछि तौलमा हुने परिवर्तन शरीरमा केही परिवर्तनका कारण हुने बताए । जस्तै रगत जम्नु, फोक्सोबाट अन्तिम सास निस्कनु, रासायनिक प्रतिक्रियाबाट निस्कने ग्यासहरू निस्कनु आदि। सरकारले यो प्रयोगको बारेमा थाहा पाएपछि यो प्रयोगमा प्रतिबन्ध लगाइयो ।

मरेका व्यक्तिलाई जिउँदो बनाउने प्रयोग

सन् १९३४ मा अमेरिकामा यस्तो प्रयोग गरिएको थियो जसमा मृत्युपछि पनि जीवित बनाउने प्रयास गरिएको थियो । यो प्रयोग डा. रोबर्ट ई. कोर्निस द्वारा गरिएको थियो। मृत्युपछि मानिसको शरीरमा रगतको प्रवाह कुनै न कुनै रूपमा पुनः सुरु भयो भने त्यो व्यक्ति फेरि जीवित हुनसक्ने उनको विश्वास थियो । किनभने जब मृत्यु हुन्छ, रगतको प्रवाह पहिले बन्द हुन्छ।

यो प्रयोगका लागि उनले केही मृतक बिरामीहरू छानेका थिए। उनले केही सरल उपकरणको मद्दत लिए। यी मध्ये प्रमुख टिटरबोर्ड थियो, जुन एक सामान्य आरा बोर्ड जस्तो देखिन्छ। यस प्रयोगमा, रोबर्टले मृत व्यक्तिलाई टिटरबोर्डमा सुताउने र यसलाई जोडले घुमाउने गर्थे, ताकि शरीरमा रगतको प्रवाह फेरि सुरु गर्न सकियोस्। यो प्रयोग सफल बनाउन उनले चिकित्सा प्रक्रिया पनि गरे तर सफल भएनन् ।

त्यसपछि उनले जनावरहरूमा यो प्रयोग गर्ने मन बनाए। मे १९३४ मा, रोबर्टले आफ्नो प्रयोगको लागि ५ कुकुरहरू प्रयोग गरे, जसलाई उनले लाजरस (पहिलो, दोस्रो, तेस्रो, चौथो र पाँचौं) नाम दिए। सबै कुकुरहरूलाई पहिले नाइट्रोजन ग्यास मिश्रण दिएर मारिएको थियो। त्यसपछि उनीहरुलाई पनि त्यही प्रयोग गरिएको थियो । कुकुरहरूको शव टिटरबोर्डमा बाँधिएको थियो।

यसपछि यी कुकुरहरूको शरीरमा यस्तो मिश्रण इन्जेक्सन दिइएको थियो जसमा एड्रेनालिन मिसाइएको थियो। त्यसपछि मेसिनको सहायताले उनको मुखमा अक्सिजन पुर्‍याइयो । यस क्रममा यो मिश्रण उनको शरीरमा सजिलै पग्लोस् भनेर बोर्डलाई यताउता घुमाइएको थियो ।

यो प्रयोगमा दुईवटा कुकुर जिउँदो भए पनि बाँकी तीनवटा बाँच्न सकेनन् । यो प्रयोगको सफलतापछि उनले यसलाई अझै बढाउन चाहेका थिए । तर अमेरिकी सरकारले त्यस्ता प्रयोगमाथि प्रतिबन्ध लगाएको थियो। किनभने यो विश्वास थियो कि कुनै पनि मृत व्यक्तिको शरीरमा प्रयोग गर्नु सभ्यताको दृष्टिकोणबाट अनैतिक छ। तर केही वर्षपछि सन् १९४० मा रूसमा पनि यस्तै प्रयोग भएको थियो ।

यहाँ वैज्ञानिकहरूले कुकुरको शरीरलाई जीवित राख्न प्रयास गरे। यस प्रयोगमा कुकुरको घाँटीको भागलाई शरीरबाट अलग गरिएको थियो। त्यसपछि उसलाई जिउँदो बनाउन अटोजेक्टर मेसिनले नसामा शुद्ध रगत पुर्‍याइयो। रगतको बहाव सुचारु भएपछि कुकुरले पनि अलिकति हलचल गरेको थियो । पछि यस्तो प्रयोगमा पनि प्रतिबन्ध लगाइयो । किनकी यो पशु दुर्व्यवहार मानिन्थ्यो।

मनोवैज्ञानिक प्रयोग

सन् १९६३ मा अमेरिकी मनोवैज्ञानिक स्टेनली मिलग्रामले पनि मानिसमा एउटा प्रयोग गरेका थिए । वास्तवमा, उसले आफ्नो मालिक वा उच्च अधिकारीहरूको आदेश पालन गर्ने एक व्यक्तिको इच्छा मापन गर्न चाहन्थे। हिटलरको आदेशमा तिनका साथीहरूले वर्षौंसम्म यातना शिविरमा मानिसहरूलाई कसरी यातना दिए भनेर उनी जान्न चाहन्थे। यो एक मनोवैज्ञानिक प्रयोग थियो।

उनीहरूले दुई जनालाई दुईवटा कोठामा राखे। जसमा एक जना शिक्षक र एक जना विद्यार्थी थिए । कोठाहरु दुबैले एकअर्काको आवाज सुन्न सक्ने खालका थिए । तर देख्न पाएनन् । प्रयोगमा, शिक्षकले विद्यार्थीलाई केही प्रश्नहरू सोध्नुपर्थ्यो। त्यसपछि प्रत्येक गलत जवाफको लागि, विद्यार्थीलाई विद्युतीय झटका दिइयो।

यो प्रयोगबाट थाहा भयो कि कुनै पनि व्यक्तिले कसैको आज्ञा मान्छ ताकि उसलाई क्रूर व्यवहार नहोस्। मानिसमा डर यसरी बस्छ कि मानिस आफूले गर्न नचाहेको काम पनि गर्न तयार हुन्छ । मानिसहरूले यो प्रयोगको चर्को विरोध पनि गरे। त्यसपछि यस्ता प्रयोग रोकिएका थिए ।

जुम्ल्याहा बच्चाहरुमाथिको प्रयोग

दोस्रो विश्वयुद्धमा पनि यस्ता धेरै प्रयोगहरु सार्वजनिक भएका थिए, जसले आत्मालाई कमाउँछ । मृत्युको परी भनेर चिनिने डाक्टर जोसेफ मेङ्गेल नामका एक व्यक्तिले त्यसबेला जुम्ल्याहा बच्चामा खतरनाक प्रयोग गरेका थिए । डा. मेङलेकहाँ नयाँ कैदी ल्याउँदा सबैलाई ध्यानपूर्वक हेरिरहन्थे ।

वास्तवमा, उनी जुम्ल्याहा बच्चाहरूको लागि पागल थिए। जब उनले यातना शिविरमा कुनै जुम्ल्याहा बच्चाहरू देखे, उनले तिनीहरूलाई कम्मरबाट प्रयोगको लागि सिलाई गराउऊथे ताकि तिनीहरू एकसाथ जोडिन सक्छन्। कहिलेकाहीँ एकको आँखामा रङ्ग हालेर अर्कोमा असर परेको छ किो छैन भनेर हेर्थे । कहिले उनले उनीहरुको लिंग एक अर्कासँग साटिदिन्थे भने कहिले एक अर्कासँग आँखा र कान साटिदिन्थे ।

यो प्रयोगको क्रममा बालबालिकालाई प्रायः ग्याङ्ग्रीन नामक रोग लाग्न थाल्यो जसले गर्दा उनीहरुको मृत्यु भएको थियो । यदि प्रयोगको क्रममा एउटा बच्चाको पनि मृत्यु भयो भने, उनले अर्कोलाई पनि मारिदिन्थे ।