प्रभात सुवेदी । पौष ११, बर्दिया ।
हामी विद्यालयबाट भ्रमणका क्रममा थियौँ । फेवातालबाट फर्किँदा नजिकैको दृश्यमा आँखा परे । एकछिन् आफूलाई उनको स्थानमा उनीजस्तै भएर सोचेँ, उकुसमुकुस भयो, मनै अत्तालीयो, कताकता भाग्न मन लाग्यो तर एकैछिन भएपनि उनीसँग कुराकानी गर्ने आँट बटुलेर कुरा गरेँ ।

मेरो घर बाग्लुङ्ग जिल्लाको जैदी गा.वि.स. को वडा नं. १ मा पर्दछ । म जन्मदा नै मेरो शारीरिक अवस्था नै यस्तै थियो । म निकै कमजोर र अशक्त भएका कारणले गर्दा म आफै हिडडुल गर्न सक्दिन । मेरा बाबा आमा पनि हुनुहुन्न त्यसैले मलाई मेरा मामा माइज्यूले पाल्नुभएको छ । मलाई यहाँसम्म मेरा मामाले बोकेर ल्याउनुहुन्छ र म दिनभरी मागेर बस्छु मेरो मामाले फेवातालमा डुङ्गा चलाउनुहुन्छ साँझ भने मलाई बोकेर लानुहुन्छ । मलाई नुहाईधुवाई, खाना खुवाउने देखि मलाई आवश्यक पर्ने सहारा मेरा मामामाइज्यूले दिनुभएको छ ।
दिर्गे परियार भन्नुहुन्छ, ‘के गर्नु जे भएपनि अब सहनै पर्यो, यो जुनीमा यस्तै भइयो अब अर्को जन्ममा अलि स्वस्थ भएर जन्मिन पाउँ भन्दै तालवाराहीसँग प्रार्थना गरिरहेको छु ।’